رنگ کردن بدن آرایه ها

به گمان بیشتر، مرد فطری، هنگامی كه به فكر زیبایی می‌افتد، مقیاس را بیشتر شخص خودش قرار می‌دهد نه یك زن را؛ در واقع، هنر از خود او آغاز می‌كند؛ هر اندازه كه این مسئله در نظر زنان عجیب بنماید، باید بگوییم كه مردان اولیه، ‌از لحاظ خودپسندی، دست‌كمی از مردان كنونی نداشته‌اند. در میان ملتهای ساده – درست مانند حیوانات – مرد است كه خود را می‌آراید و بدن خود را برای زیبا شدن مجروح می‌كند. بونویك می‌گوید كه: «در استرالیا تقریباً تزیین و خودآرایی منحصر به مردان است»؛ همین‌گونه است حال در ملانزی و گینة جدید و كالدونی جدید و برتانی جدید و هانوور جدید و در میان هندیشمردگان امریكای‌شمالی. در بسیاری از ملتها، وقتی كه هر روز صرف زیبایی جسم می‌شود بیش از وقتی است كه به مصرف هر كار دیگر می‌رسد ظاهراً رنگ كردن بدن، خواه برای جلب توجه زن باشد یا برای ترساندن دشمن، نخستین شكل هنر است.

یك بومی استرالیایی – درست مانند مهرویان پاریسی – همیشه همراه خود مقداری رنگهای زرد و سرخ و سفید دارد تا گاه به گاه در زیبایی خود دستكاری كند؛ هر وقت كه سرخاب و سفیداب وی در شرف تمام شدن باشد به مسافرتهای خطرناك دور و دراز می‌پردازد تا زاد و توشة جدیدی از آنها به چنگ آورد. در روزهای عادی، این مرد بومی به آن قناعت می‌ورزد كه لكه‌های رنگی بر دو گونه و دو شانه و سینة خود بگذارد، ولی در جشنها، اگر از سر تا قدم خود را رنگی نكند، احساسی به او دست می‌دهد كه شبیه است به احساس مردان برهنه در نزد ما.

در بعضی از قبایل، مردان حق رنگ كردن را انحصاری خود قرار می‌دهند؛ در قبایل دیگر، زنان شوهردار حق ندارند گردن خود را رنگ كنند. با همة این احوال، طولی نكشید كه زنان راز زیبا شدن به وسیلة رنگها را، كه از هنرهای بسیار كهن است، دریافتند. هنگامی كه كاپتین كوك، سیاح معروف، ناچار شد مدتی در جزیرة زلند جدید درنگ كند، مشاهده كرد كه جاشوان كشتی او، هنگامی كه از گردش در ساحل بازمی‌گردند، نوك بینیهایشان سرخ یا زرد است؛ این نشانه‌ها از محبوبه‌های بومی آنان بر جای مانده بود. زنان فلاته، در افریقای وسطی، هر روز، چند ساعت را صرف تزیین خود می‌كنند: تمام شب، نوك انگشتان دست و پای خود را در برگ حنا می‌پیچند تا سرخ رنگ شود، و دندانهای خود را متناوباً به رنگهای آبی و زرد و سرخ رنگین می‌سازند و گیسوان خود را نیلی می‌كنند و مژگان خود را با سولفور آنتیموان زینت می‌دهند. هر زن قبیلة بونگو، در صندوق اسباب بزك خود، همیشه موچینهایی برای كندن موهای مژه و ابرو، سنجاقهای زلفی به شكل نیزه، انگشتریها و زنگوله‌ها، تكمه‌ها، و سنجاق قفلیهای فراوان دارد.